Wróćmy teraz jeszcze na chwilę do moich początków.

Gdy zaczynałem swoją przygodę z rozwojem osobistym, to miałem w sobie ogromny głód wiedzy, głód zdobywania nowych umiejętności i otwartość do przyjmowania różnych punktów widzenia, różnych idei i różnych systemów filozoficznych, które będę sprawdzał. W moim podejściu był jednak pewien paradoks, bo z jednej strony miałem otwarty umysł, potrafiłem zawiesić mój system przekonań, moje obecne poglądy, a z drugiej strony pozostawałem sceptyczny, a nawet czasem bardzo nieufny.

Moja otwartość pozwalała mi na to, aby wniknąć całym sobą w coś czego się uczyłem, wyciągnąć z tego najwięcej jak się da, zintegrować ze sobą, to co najlepsze, a resztę odrzucić. Z drugiej strony mój sceptycyzm pozwalał mi weryfikować czy to czego się uczę przynosi mi jakieś korzyści lub w perspektywie długofalowej przyniesie mi korzyści oraz prowadził mnie także do „wyskakiwania z tonącej łodzi” i unikania błędu poznawczego jakim jest błąd polegający na byciu konsekwentnym tego w co się zaangażowałem.

Jak to się mówi;

„Tylko krowa zdania nie zmienia.”

 Jeśli odkryłem, że zaangażowałem się w uczenie czegoś co tak naprawdę nic mi nie da, to godziłem się z poniesionymi kosztami i zaprzestawałem dalszego inwestowania w coś co uznałem za nieowocne. Czasami także okazywało się, że uczenie się od kogoś dawało mi wgląd w jakiś konkretny obszar, a z drugiej strony zaciemniał inny obszar lub mogło prowadzić do złudnych nadziei i myślenia magicznego.

Pozwól, że opowiem Ci tutaj dwie historie, które dotyczą podjętego przeze mnie uczenia się pseudonaukowej (ale mimo to zawierającej w sobie pewną dozę wartości) metody jaką jest NLP, czyli  Neurolingwistyczne Programowanie, które w swojej pierwotnej postaci było kwintesencją tego co robiło trzech wybitnych terapeutów. Tymi wybitnymi terapeutami byli:

1. Milton Erickson.
2. Fritz Perls.
3. Virginia Satir.

Pierwsze szkolenia z NLP w jakich uczestniczyłem były prowadzone przez nieżyjącego już trenera NLP. Mogę powiedzieć, że szkolenia u tego człowieka były bardzo rzeczowe i konkretne. Trener uczył konkretnych umiejętności i składał z pojedynczych puzzli całą układankę. Gdy wychodziłem ze szkoleń tego człowieka, to miałem poczucie, że zdobyłem wiedzę, poćwiczyłem pewne umiejętności i wiem co mam dalej praktykować.

Jako (wtedy jeszcze) studenta medycyny weterynaryjnej, jedyna kwestia jaka mierziła mnie w podejściu trenera, który mnie uczył sprowadzała się do jego przeceniania mocy oddziaływania języka na nasze ciała. Nauczyciel mówił o tym, że jak świadomość ludzi na temat tego jak działa język wzrośnie, to wtedy oskarży on tych ludzi, którzy nakazali pisać na paczkach papierosów, że palenie zwiększa ryzyko chorób serca, chorób płuc i chorób nowotworowych. Nauczyciel traktował takie napisy jako komendy hipnotyczne i uważał, że to one mają moc wywoływania objawów somatycznych i chorób.

Głęboko się z tym nie zgadzałem i uważałem, że trener jako nałogowy palacz papierosów nie radzi sobie z dysonansem poznawczym, bo zwyczajnie w świecie nie chce zrezygnować z palenia, które daje mu radość. Finalnie trener o jakim tutaj piszę zmarł na chorobę nowotworową, która oczywiście nie musiała mieć bezpośredniego związku z jego nałogowym paleniem, bo przecież niektórzy ludzie całe życie palą i nie chorują. Badania jednak wyraźnie pokazują, że palenie zwiększa ryzyko zachorowania na chorobę nowotworową. Nie ma tutaj co kopać się z koniem.

Dodatkowo dodam, że badania psychologów behawioralnych przyczyniły się do stworzenia bardzo solidnej teorii dotyczącej tego jak działa język, mówienie z sensem, rozumienie tego co inni do nas mówią oraz nasze sposoby myślenia i rozumowania. I generalnie rzecz ujmując pragnę nadmienić, że poznawanie psychologii behawioralnej uzmysłowiło mi jak niską wartość przy psychologii behawioralnej ma nienaukowe NLP.

Przejdźmy jednak jeszcze na chwilę do drugiego trenera NLP od którego uczyłem się tylko przez chwilę.

Trener o którym tutaj piszę w gronie osób, które go przejrzały jest nazywany My God (Mój Bóg). Ma to po części związek z jego narcystycznym zaburzeniem, ale powstanie wspomnianej ksywki ma swoją unikalną historię.

Zanim wyjaśnię skąd wzięła się ksywka tego trenera wspomnę tylko, że owy trener uczył się u zmarłego trenera, od którego i ja się uczyłem. My God, na pewnym nagranym i niedostępnym dla szerszego grona ludzi szkoleniu, zwraca się do uczącego go trenera NLP mówiąc:

„Trenerze mój Boże.”

Ten zwrot był humorystycznym przykładem zastosowania dwuznaczności językowej. Chodzi tutaj o to, że nie można jednoznacznie określić, czy chodzi tutaj o to, że My God zwraca się do trenera jak do Boga, czy chodzi o to, że zwraca się po prostu do trenera, a słowa „Mój Boże” odnoszą się do zupełnie czegoś innego, na przykład do emocji jakie czuje, bo ma wystąpić przed grupą ludzi i mówiąc „Mój Boże” daje innym znać, że jest to dla niego trudne.

Słowa „Mój Boże” zapoczątkowały ksywkę „My God”, bo okazało się, że trener o jakim tutaj piszę indoktrynował swoich uczniów do tego, aby traktowali go wręcz jak Boga. Na dodatek trener jakiego tutaj opisuję deprecjonował w dosyć subtelny sposób wartość takich osób jak Milton Erickson. Podkopywał też wartość trenera, od którego i ja i on się uczyliśmy.

Byłem łącznie na trzech szkoleniach u My God’a i po trzecim szkoleniu stwierdziłem, że odwracam się na pięcie, bo My God w przeciwieństwie do trenera od, którego wcześniej się uczyłem nie uczy specjalnie konkretnych umiejętności tylko opowiada różne historyjki, a tylko czasem podzieli się jakąś wiedzą i nauczy jakiejś konkretnej umiejętności. Gwoździem do trumny była bardzo ignorancka, czasem wulgarna i wywyższająca się postawa trenera. Dodatkowo krytykował on naukowe podejście, akademicką psychologię, lekceważył pytania swoich uczniów i głosił dziwnej treści poglądy w stylu;

„Polipy w jelitach możemy zlikwidować myślami”

Stwierdziłem więc, że warto się wycofać.

Na dodatek już wtedy zaczynałem odkrywać coraz więcej cennych informacji z psychologii behawioralnej i w końcu natrafiłem na Analizę Zachowania , która uzmysłowiła mi, że NLPerzy tworzą własne nazwy i opisy (czasami błędnie) zjawisk i metod zmiany, które odkryli między innymi psycholodzy behawioralni. Nawet sam rdzeń NLP, czyli tak zwane MODELOWANIE (uczenie się przez obserwację – warunkowanie zastępcze) zostało opisane przez psychologa Alberta Bandurę. Wolałem więc sięgnąć do źródeł.

Na dodatek interesowałem się przede wszystkim sferą relacji damsko męskich i zastanawiałem się jak rozmaite metody i umiejętności można odnieść do sfery relacji damsko męskich. Wtedy też postanowiłem uczyć się od różnych trenerów opisanych w książce „Gra” Neila Straussa. To była naprawdę dobra decyzja, a z racji tego, że już miałem zbudowane fundamenty odsiewania ziarna od plew, to wchodząc w środowisko tak zwanych Artystów Sztuk Wenus (Venusian Artist lub Pick-up Artist) nastawiłem się na wyciąganie wszystkiego tego co jest wartościowe i odrzucanie, że tak to nazwę „produktów ubocznych”. Początkowo nie udało mi się tego uczynić tak jak myślałem, że mi się uda, ale i tak nie było źle.

Napiszę o tym nieco więcej w kolejnym artykule.